καλημέρα-καληνύχτα

ξυπνάω άλλη μια μέρα στις 2 το μεσημέρι. ναι, αυτή η μέρα δεν θα είναι όπως οι άλλες, σκέφτομαι.

Θα κλείσω εισιτήρια για Βερολίνο που τόσο θέλω να πάω, θα πάω να πάρω εκείνα τα παπούτσια που κοιτάζω στη βιτρίνα εδώ και ένα μήνα, θα τελειώσω το βιβλίο του Όσκαρ Ουάιλντ, κρίμα να αφήνω τόσες μέρες τον ψαρά μακριά από τη γοργόνα του, θα ντυθώ καλά και θα πάω μια βόλτα στην παραλία,με τέτοιο κρύο θα είναι άδεια, θα βάλω μουσική να παίζει στα ακουστικά μου και θα χαθώ στις αναμνήσεις.

2:05 η ώρα. τραβάω το πάπλωμα από πάνω μου,ανατριχιάζω, μάλλον από το κρύο που μπήκε στο σώμα μου,σκέφτομαι. η αίσθηση αυτή φτάνει στο μυαλό μου. και τότε να σαι πάλι. Βερολίνο, έψαχνες δύο  εισιτήρια  χωρίς επιστροφή, πόσες φορές είχαμε περάσει από εκείνη τη βιτρίνα; πάντα σκάλωνα στο τζάμι σαν μικρό παιδί και εσύ γκρίνιαζες να φύγουμε, εσύ είσαι μακριά μου,τότε ας περιμένει ακόμα λίγο και ο ψαράς του Ουάιλντ. χάθηκα στις αναμνήσεις πριν καν κατέβω στην παραλία. Γιατί να σηκωθώ από το κρεβάτι μου τότε; Όλες μου οι επιθυμίες πηγάζουν από σενα. 

2:10 ξανά πέφτω για ύπνο, να θυμηθώ την επόμενη φορά που θα ξυπνήσω να του πω πως δεν μπορούμε να ζούμε άλλο έτσι. Για να δούμε, θα ξυπνήσω;