Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

Χαμένες ώρες






Μην με ρωτάς γιατί κοιτάζω το κενό, κι εσύ αυτό δεν κοιτούσες πάντα;
Κενό στην καρδιά, κενό στο μυαλό, κενό στη ζωή μας, ή καλύτερα κενή η ζωή μας.
Το θυμάμαι εκείνο το βλέμμα γεμάτο υποσχέσεις
τώρα βλέπω δυο μάτια αδιαφορίας.
Είχα πιστέψει όμως σ'αυτό το βλέμμα σου, τώρα τι να πιστέψω;
Το Τέλος έχει φτάσει, το ξέρω και το ξέρεις.. Το βλέπεις στα μάτια μου κάθε φορά που κοιτάζω το κενό γιατί κενοί είμαστε και εμείς.

2 σχόλια:

  1. Χαίρετε !!
    Γράφεις ωραία! Θέλω να πιστεύω πως μέσα σου είσαι λιγότερο προβληματισμένη & πως έχεις παραμερίσει λιγάκι την αναβλητικότητα(ναι,αυτην την άτιμη..)..Κρίμα δεν είναι να ζει χωριστά απ'την γοργόνα του?? ...
    Να περνάς όμορφα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ.
      Ναι τώρα πια είμαι λιγότερο προβληματισμένη. Ο ψαράς με τη γοργόνα του και ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Ξύπνησα τελικά..
      Και εσύ να περνάς όμορφα.
      Στην ψυχική μας ελευθερία!

      Διαγραφή